ردیابی باخت و افزایش در ترجمۀ ابهام و فرهنگ در نمایشنامۀ «مکبث» شکسپیر از انگلیسی به عربی
کلمات کلیدی:
ابهام, فرهنگ, ترجمۀ ادبی, باخت و افزایش, مکبثچکیده
ابهام از جمله صنایع ادبی است که پیوندی ناگسستنی با فرهنگ متن مبدأ دارد و نقشی اساسی در متون ادبی ایفا می‌کند، چرا که بر ژرفا، تعلیق و همچنین هماهنگی و وحدت اثر می‌افزاید. شاعران از آن برای انتقال همزمان زبان و فرهنگ بهره می‌برند، با این حال، ترجمۀ ابهام موجود در متن ادبی کاری به این سادگی نیست. ابهام به دلیل اختلافات زبانی و فرهنگی بین متن مبدأ و متن مقصد، مشکلات متعددی ایجاد می‌کند که این خود به باخت معنایی قابل توجهی در فرآیند انتقال منجر می‌شود. به منظور حفظ هم شکل زیباشناختی و هم تعلیق ناشی از ابهام، این مقاله از روشی کیفی پیروی کرده و بر رویکردهای لارنس ونوتی در ترجمۀ متون ادبی تکیه می‌زند. این پژوهش با مقایسۀ نمونه‌هایی از ترجمه‌های عربی مکبث شکسپیر توسط جبرا ابراهیم جبرا (۲۰۰۸) و امین حسین احمد (۱۹۹۴)، راهبردهای اصلی مترجمان برای اجتناب از باخت معنایی و فرهنگی را بررسی می‌کند. تحلیل داده‌ها نشان می‌دهد که مترجمان برای پرهیز از باخت در ترجمه، ناگزیر به بکارگیری راهبردهای خاصی از قبیل ترجمۀ تحت‌اللفظی، همگون‌سازی و خنثی‌سازی هستند تا هم هدف ارتباطی متن را برای خوانندۀ مقصد حفظ کنند و هم ترجمه‌هایی وفادار به متن مبدأ ارائه دهند. افزون بر این، پژوهش، کارآمدی ترجمۀ واژگان دارای بار فرهنگی خاص را از طریق راهبردهای همگون‌سازی، اقتباس و خنثی‌سازی به اثبات می‌رساند. این مطالعه همچنین دو راهبرد اصلی مبتنی بر مدل ونوتی، یعنی همگون‌سازی و بیگانه‌سازی را به خوانندگان معرفی می‌نماید.
چاپ شده
ارجاع به مقاله
شماره
نوع مقاله
مجوز
حق نشر 2025 Halima Hamed
این پروژه تحت مجوز بین المللی Creative Commons Attribution 4.0 می باشد.
فصلنامه هنر زبان یک مجله دسترسی آزاد است و مقالات پس از پذیرش در دسترس عموم قرار می گیرند و استفاده از آن با ذکر منبع آزاد است